Μια ιστορία της διπλανής πόρτας..

Του Τσάδαρη Κων/νου

Λένε πως στη ζωή υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων, οι «κερδισμένοι» και οι «χαμένοι». Σε ποια πλευρά της ζωής θα «καταταγεί» ως ενήλικος εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τον τρόπο που θα μεγαλώσει  .. 

Θα σας περιγράψω μια ιστορία που βίωσα στο  παρελθόν .

Μια ιστορία της διπλανής πόρτας...

Ήταν αρχές Σεπτέμβρη όταν ένας ψηλός ,ευγενικός  κύριος με πλησίασε για να μου συστήσει  τον γιό του και να μου γνωστοποίηση την εγγραφή του στον Σύλλογο

«Κόουτς σου έφερα τον Λάμπρο έχω ακούσει ότι γίνεται καλή δουλειά και θέλω να πάρει εμπειρίες.Είμαι σίγουρος ότι  το παιδί αυτό θα πάει ψηλά . 

Από το σημείο αυτό αρχίζει ο Γολγοθάς. 

Ο Λάμπρος  ένα δεκατετράχρονο αγόρι ψηλό για την ηλικία του που σαν χαρακτήρας ήταν ένα ευεργετικό παιδί ευγενικό με σωστούς τρόπους ,ενώ στο παρκέ είχε τεχνική κατάρτιση σωστό μπασκετικό σωματότυπο και  IQ.
Σίγουρα με  σωστή δουλεία  υπομονή και επιμονή θα μπορούσε να προχωρήσει η στο  φινάλε να αγαπήσει και να  βάλει το μπάσκετ στην ζωή του.

Εδώ δυστυχώς κάπου η συνταγή χαλούσε διότι ο μικρός έπρεπε να ακολουθήσει τους κανόνες του πατέρα.

Στην προπόνηση ερχόντουσαν τουλάχιστον 15  λεπτά νωρίτερα καθόντουσαν στις  εξέδρες οπού εκεί ο ψηλός κύριος ξεκίναγε  το κήρυγμα στον μικρό <<Να τρέχεις να ακούς τον κόουτς να παίζεις καλή άμυνα να παίρνεις πρωτοβουλίες να ....να...να.... συνεχώς του έκανε συστάσεις και όταν η προπόνηση τελείωνε για τουλάχιστον δέκα λεπτά υπήρχαν  σχόλια και παρατηρήσεις..... 

Στα πηγαδάκια με τους γονείς πάντα ξεχώριζε τον όνομα «Λάμπρος»

Πάντα ο Λάμπρος φόραγε τα καλύτερα παπούτσια τις ποιο  φανταχτερές κορδέλες τα ποιο επώνυμά t-shirts

Στους Αγώνες ο ψηλός κύριος παθιαζόταν με τον γιο του ,φώναζε ,ούρλιαζε ,σχολίαζε και στο τέλος τις περισσότερες φορές έφευγε περήφανος  σαν  φουσκωμένο παγόνι.

Οι ελεύθερες ώρες του παιδιού ήταν γεμάτες  με ατομικές προπονήσεις μπάσκετ και ασκήσεις ενδυνάμωσης.

 Προσπάθησα να πλησιάσω τον πατέρα να του εξηγήσω ... αλλά ότι και να του έλεγα ο άνθρωπος αυτός ήταν στο δικό του  κόσμο  ......ήθελε να δει τον γιο του μεγάλο και τρανό έναν νέο Σπανούλή ,ένα όνειρο χωρίς όμως τον βασικό πρωταγωνιστή  ….  

Κάποια στιγμή ο Λάμπρος χάθηκε από τις προπονήσεις ρώτησα και έμαθα ότι είχε λέει σχολικές υποχρέωσες !!!!!

 Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα ο μικρός ήρθε και με βρήκε ήθελε να απολογηθεί <<Κόουτς σταμάτησα το μπάσκετ ένιωθα πολύ πίεση από το πατέρα μου , όλες τις ώρες μου μίλαγε για αυτό, πιεζόμουν ψυχολογικά, έφτασα σε σημείο να βλέπω  η να ακούω μπάλα και να με πιάνει  τρέλα . Σ ευχαριστώ για την συνεργασία και τα μυστικά που μου έμαθες..... >>
Είχα την ανάγκη να μάθεις την αλήθεια Coach.
Του χαμογέλασα λέγοντας του να κάνει στην ζωή πάντα αυτό που τον ευχαριστεί και τον κάνει ευτυχισμένο !! 

Ο ψηλός κύριος  όχι μόνο κατάφερε να κάνει το παιδί του να σιχαθεί τον αθλητισμό αλλά είναι σίγουρο ότι χάθηκε η  αυτοεκτίμηση  γιου προς πατέρα.

Το παραπάνω γεγονός είναι αφιερωμένο στους γονείς που τις περισσότερες φορές άθελα τους για να προσφέρουν στα παιδιά τους τα μέγιστα φτάνουν στην υπερβολή  η οποία καταλήγει σε πίεση που έχει ως αποτέλεσμα την αντίδραση του παιδιού και την απομάκρυνση  από αυτό που αγαπά. 

Υ.Γ Τα παραπάνω ονόματα ήταν τελείως τυχαία και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα