Η άδεια θέση στην εξέδρα

Του Τσάδαρη Κων/νου

Ακόμα μια σεζόν έφτασε στο τέλος της και μία νέα ξεκινά.
Κάθε μέρα  μια νέα εμπειρία και σίγουρα το μπάσκετ κερδίζει  και γεμίζει  την καρδιά των
μικρών αθλητών εικόνες με θετικά συναισθήματα 

Γυρνώντας πίσω και αναπολώντας, διάφορες  στιγμές,περνούν από μπροστά μου.
Θα ήθελα να μείνω και να περιγράψω ένα γεγονός που σίγουρα είναι γνωστό στην μπασκετική καθημερινότητα όλων μας…. την προσμονή και την λαχτάρα ενός παιδιού..

‘’ Coach στο σημερινό παιχνίδι θα έρθει ο πατέρας μου να με δει να παίζω ,ξέρω είναι το τελευταίο παιχνίδι του τουρνουά αλλά μου υποσχέθηκε ότι αυτή την φορά θα είναι στην κερκίδα ‘’

Αλήθεια πόσοι είναι αυτοί οι ‘αδιάφοροι’ γονείς, που  απλά φέρνουν το παιδί τους στο γήπεδο επειδή είναι ο κοντινότερος ‘παιδότοπος

Πόσοι είναι αυτοί οι γονείς που πριν από κάθε παιχνίδι ψάχνουν να φορτώσουν το παιδί τους κάπου αλλού για να έρθει στο γήπεδο.

Πόσοι είναι αυτοί οι γονείς  που πάντα  έχουν υποχρεώσεις και δεν προλαβαίνουν.

Πόσοι είναι αυτοί οι γονείς που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στο γήπεδο και δεν ενδιαφέρονται  για την απόδοση του παιδιού τους.

Πόσοι είναι αυτοί που πάντα δυσανασχετούν και γκρινιάζουν «Πάλι αγώνα έχετε» «Πολύ μακριά δεν παίζεται??»

Αρκετοί, λίγοι ,πολλοί ,μικρή σημασία έχει…..

Πόσο λυπήρο είναι να γίνονται αγώνες τουρνούα μπροστά σε άδειες κερκίδες ..

Εγώ θα πάω στην πλευρά του νέου αθλητή-  παιδιού που προπονώ καθημερινά και μου περνάει τα  συναισθήματα του και τις ανάγκες του.

Το σίγουρο είναι ότι σε  μια αθλητική πορεία μικρή η μεγάλη  το κάθε παιδί- αθλητής εκφράζει τον πόθο και την προσμονή να βρεθεί το αγαπημένο του πρόσωπο  στην κερκίδα έστω μία φορά

Για ένα δυνατό μπράβο 

Ένα δεν πειράζει 

Ένα μπουκαλάκι νερό

Ένα χαμόγελο

Μια αγκαλιά στο τέλος του παιχνιδιού

Να το στηρίξει  σε πιθανές αποτυχίες και να το επιβραβεύσει στις επιτυχίες του, χωρίς υπερβολές φυσικά.

Και σίγουρα από την παραπάνω διαδικασία και το παιδί θέλει να επιδείξει στους γονείς του τις τεχνικές του ικανότητες τους φίλους του τις σχέσεις με τον προπονητή και την ομάδα του να αποδείξει ότι o χρόνος που σπαταλάει στο αγαπημένο του άθλημα που μερικές φορές είναι και εις βάρος των μαθημάτων του είναι εποικοδομητικός και του προσφέρει ψυχική και σωματική υγεία.

Επίσης δεν πρέπει να  ξεχνάμε  δυο βασικούς κανόνες.

Πρώτον  ότι το μπάσκετ και γενικά ο αθλητισμός σε πολλές περιπτώσεις  βοηθά και χτίζει καλύτερες σχέσεις μεταξύ  γονέα και παιδιού  και ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια της προ εφηβείας και εφηβείας.

Και ότι  η σωστή ψυχολογική στήριξη των παιδιών από τους γονείς, παίζει μεγάλο ρόλο όχι μόνο  στην εξέλιξη τους  αλλά και στην παραμονή τους στον  αθλητισμό

Γιατί ένα είναι σίγουρο ότι ο χρόνος και η παλίρροια δεν περιμένουν κανέναν …ας προσπαθήσουμε λοιπόν όλοι να δώσουμε στο παιδί αυτήν την στιγμή και ας σταθούμε πραγματικά δίπλα σε αυτή την προσπάθεια..γιατί αξίζει. 

Η συνέχεια ….

Το παιχνίδι ξεκινά….το βλέμμα του Δημήτρη από τον πάγκο στο κενό  ,κολλημένο στην κερκίδα να ψάχνει……χαϊδεύοντας αμήχανα  την μπάλα που θα έδειχνε στον πατέρα του πόσο πολύ αγαπάει και γνωρίζει το ομορφότερο άθλημα το μπάσκετ….. 

Αν ο Δημήτρης συνεχίσει το μπάσκετ …η ιστορία θα το δείξει