Οι προπονητές της εξέδρας...

Του Τσάδαρη Κων/νου

Είμαι σίγουρος ότι όλοι γνωρίζετε τους προπονητές της εξέδρας, τους οποίους θα συναντήσετε παντού σε όλες τις κατηγορίες.

Εγώ προσωπικά θα μείνω και θα αναλύσω τους ειδήμονες του αθλήματος στις μικρές κατηγορίες, διότι μέσα από αυτές αναπτύσσονται και μας ακολουθούν.

Γονείς με άποψη για τα πάντα, αν και η παρουσία τους δίπλα στο παιδί τους είναι ανύπαρκτη. Όποτε τύχει και βρεθούν σε έναν αγώνα, αρχίζουν το βαβούριασμα... τίποτα θετικό, όλα αρνητικά... τοξικοί και μικρόμυαλοι.

Θα τους βρείτε μαζεμένους πάντα σε μια πλευρά της εξέδρας, δημιουργώντας ένα μικρό πηγαδάκι με καφέ στο χέρι και το βλέμμα μπλαζέ, που πολλές φορές θυμίζει δικαστές.

Το παιχνίδι αρχίζει, και τα σχόλια, οι παρατηρήσεις και οι χειρονομίες αρχίζουν και ζεσταίνονται: «Δεν βάζει τον Γιαννάκη που είναι γρηγορότερος, γιατί δεν παίζει με τον Νικολά που είναι ψηλός; Θα χάσουμε από τη βλακεία του... Δεν αξίζουν τα παιδιά μας να είναι εδώ... Δεν γίνεται καλή δουλειά, κοίτα τους αντιπάλους».

Το παιχνίδι τελειώνει, αλλά ο στόχος τους τώρα αρχίζει, γιατί αυτοί οι ξερόλες γονείς, κερδίσει ή χάσει η ομάδα, είναι αδιάφοροι πολλές φορές. Θέλουν να προσεγγίσουν στο τέλος του αγώνα τον προπονητή γιατί απλώς θέλουν να του την «βγουν»: «Coach, μάθε τους αριστερή ντρίπλα, δεν ξέρουν να σουτάρουν καλά, δεν βλέπουν γήπεδο, δεν αλλάζουν πάσες. Coach, τους έχεις χαλαρούς, δεν έβαλες point guard τον Κωστάκη» και άλλα πολλά.

Δυστυχώς, τα παραπάνω γίνονται σε μεγάλο ποσοστό στους περισσότερους συλλόγους, και για αυτό φταίμε όλοι.

Παρακάτω θα περιγράψω μερικούς κανόνες που χρησιμοποιώ για να μειώσω στο ελάχιστο τα παραπάνω γεγονότα και ίσως δώσω μια γραμμή στους νεότερους προπονητές.

Καταρχάς, στο μυαλό μου δεν υπάρχει ο κανόνας «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Αυτό για τον αθλητισμό είναι καταστροφή.

Επίσης...

Έχουμε τους γονείς πάντα κοντά μας και ταυτόχρονα μακριά μας, όπως λέμε στην προπόνηση: «Κράτα τον στην άμυνα απόσταση ενός χεριού».

Όταν καταφέρνουν να μας προσεγγίσουν στο τέλος του παιχνιδιού για να μας κάνουν τις «συστάσεις» τους ως προπονητές της εξέδρας, πάντα τους χαμογελάμε και απαντάμε «όλα καλά», χωρίς ποτέ να ανοίγουμε συζήτηση μαζί τους.

Ανεπίτρεπτο λάθος που δυστυχώς το βλέπω σε αρκετές προπονήσεις σωματείων: στο μισό γήπεδο να γίνεται προπόνηση και στο άλλο μισό να ρίχνουν σουτάκια οι γονείς, ρίχνοντας ταυτόχρονα και τα καρφιά τους στη διάρκεια της προπόνησης.

Ποτέ δεν επηρεαζόμαστε από τα σχόλια που ακούμε, είτε θετικά είτε αρνητικά. Κάνουμε την προγραμματισμένη μας προπόνηση με βάση τα πλάνα μας, με μεράκι και πάθος, και πάντα για το καλό του μπάσκετ και των παιδιών. Το τί γίνεται στην ομάδα το ξέρει μόνο ο προπονητής, ο έφορος και οι παίκτες.

Σε καμία περίπτωση δεν αφήνουμε τους γονείς να πλησιάσουν τον πάγκο, τα αποδυτήρια της ομάδας ή να εισέλθουν στον αγωνιστικό χώρο κατά τη διάρκεια της προπόνησης ή του αγώνα.

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα οργανώνουμε συγκεντρώσεις με τους γονείς για να τους ενημερώσουμε για την πρόοδο των παιδιών τους και να τους περάσουμε τα θετικά μηνύματα του αθλήματος.

Ένα είναι σίγουρο ότι ο χώρος των ακαδημιών, αργά ή γρήγορα, αποβάλει τέτοιους χαρακτήρες, όποια πόρτα και αν χτυπήσουν.

Τέλος, ας βάλουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας μια πρόσφατη έρευνα που έγινε στην Αμερική: το 88% γονέων που ρωτήθηκαν ποιο θα ήθελαν να είναι το εναλλακτικό τους επάγγελμα, απάντησαν «Προπονητής!»

Και μην ξεχνάμε...

«Ο χαμένος στην υπόθεση είναι το παιδί... σεβασμός.»