Οι περισσότεροι προπονητές, παράγοντες και φίλαθλοι στον χώρο του παιδικού μπάσκετ εξυμνούν και θαυμάζουν ταλέντα – παιδιά που έχουν τα φυσικά μπασκετικά προσόντα, αγωνίζονται σε μεγάλες ακαδημίες ή κολέγια, βρίσκονται στα κλιμάκια και προπονούνται κάτω από ιδανικές συνθήκες. Στην πλειοψηφία τους, αυτά τα παιδιά στοχεύουν στα μόρια και στον πρωταθλητισμό.
Εγώ, όμως, σήμερα θα εξυμνήσω τα παιδιά της «άλλης γειτονιάς», εκείνα που συχνά η φθορά της καθημερινότητας τα ξεθωριάζει στη μνήμη μας.
Για εκείνα που παίζουν σε ανοιχτά γήπεδα, με ταμπλό που τρίζουν, καλάθια στραβά, και γραμμές ξεθωριασμένες απ’ τον ήλιο.– με ό,τι αυτό συνεπάγεται – και η έγνοια τους είναι να μη βρέξει και χάσουν την προπόνηση. Κι αν το γήπεδο έχει νερά, θα προνοήσουν οι ίδιοι, με δική τους πρωτοβουλία, ώστε να το ετοιμάσουν.
Είναι παιδιά που μπορεί να μην έχουν τα μπασκετικά φυσικά προσόντα, αλλά όταν μπαίνουν στο παρκέ, ποτέ δεν ρωτούν αν θα νικήσουν ή αν θα χάσουν – απλά πολεμούν.
Είναι παιδιά που θα γλιστρήσουν, θα ματώσουν, θα χτυπήσουν στο τσιμέντο… και όμως δεν τρέχει τίποτα. Λίγο νερό στο χτύπημα και συνεχίζουν, μην χάσουν ούτε λεπτό.
Είναι παιδιά που δεν βλέπουν το μπάσκετ ως φροντιστήριο, «8 με 9 και γεια σας». Έρχονται πάντα νωρίτερα στην προπόνηση και φεύγουν πολύ αργότερα, ακόμα κι αν ο βοριάς θερίζει τα κεφάλια τους.
Είναι παιδιά που σε περιμένουν στο κρύο και στην ομίχλη για να τους μάθεις τα μυστικά του μπάσκετ.
Είναι παιδιά που δεν χάνουν προπόνηση χωρίς σοβαρό λόγο, γιατί λατρεύουν τη σπυριάρα, πορτοκαλί μπάλα.
Είναι παιδιά που στην νίκη φεύγουν αγκαλιασμένα και στην ήττα γίνονται μια δυνατή γροθιά.
Που σου λένε “ευχαριστώ” όταν τους διορθώνεις, και “συγγνώμη” όταν φωνάζεις.
Που σε κοιτάνε στα μάτια και θες, χωρίς να το ξέρεις, να γίνεις καλύτερος για να τους το ανταποδώσεις.
Πολλά από αυτά είναι φτωχά, αλλά πλούσια σε αθλητικά ιδεώδη.
Πάντα σε σέβονται ως δάσκαλο και παιδαγωγό, και ποτέ δεν θέλουν να σε φέρουν σε δύσκολη θέση.
Ο προπονητής που προπονεί ή έχει προπονήσει τέτοια «αλάνια» είναι ευλογημένος.
Όπως και στη ζωή, έτσι και στον αθλητισμό, «σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου