Δεν έχει σημασία αν κέρδισε ή έχασε. Αν έπαιξε 30 λεπτά ή μόνο 3. Αν πέτυχε το καλάθι της νίκης ή έχασε τη βολή.
Του Τσάδαρη Κων coach
Το μόνο που χρειάζεται να ακούσει το παιδί σου μετά τον αγώνα, είναι μια απλή φράση:
«Χάρηκα που σε είδα να παίζεις.»
Όχι οδηγίες. Όχι διορθώσεις. Όχι συγκρίσεις.
Γιατί εκείνη την ώρα, δεν χρειάζεται άλλον έναν “προπονητή”. Χρειάζεται τον γονιό του. Έναν γονιό που το αγαπά έτσι όπως είναι. Που ήταν στην κερκίδα και το καμάρωνε. Όχι μόνο για το σκορ, αλλά γιατί τόλμησε. Γιατί προσπάθησε. Γιατί είναι εκεί, με τη φανέλα του, τη δική του ψυχή και το χαμόγελό του, ακόμα κι αν πνίγηκε στο άγχος.
Τα παιδιά μας θυμούνται περισσότερα από όσα νομίζουμε.
Θυμούνται τις αγκαλιές μετά τις ήττες.
Θυμούνται τα βλέμματα απογοήτευσης πιο πολύ από τις φωνές ενθουσιασμού.
Θυμούνται πότε ένιωσαν περήφανα και πότε απλώς... δεν ήταν αρκετά.
Μη τους κλέψουμε τη χαρά του παιχνιδιού. Μην τους κάνουμε τον αθλητισμό ακόμα ένα άγχος.
Πες τους ότι χάρηκες. Ότι τα καμάρωσες. Ότι είσαι δίπλα τους, σε κάθε τους βήμα — είτε πάνε για το τρόπαιο είτε για την εμπειρία.
Γιατί, στο τέλος, αυτό που θα μείνει δεν είναι οι πόντοι. Είναι το βλέμμα σου όταν σε κοιτούσαν μετά τον αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου