Τα γήπεδα σιωπούν...

 

Τα γήπεδα σιωπούν – Το μπάσκετ χάνεται από τις γειτονιές μας

Coach Τσάδαρης Κωνσταντίνος  Academy coach basketball 

Μια φορά, τα ανοιχτά γήπεδα έσφυζαν από ζωή. Οι μπάλες χτυπούσαν στο τσιμέντο, οι φωνές των παιδιών αντηχούσαν στις γειτονιές και το μπάσκετ ήταν η καθημερινή γιορτή μικρών και μεγάλων. Κάποτε, περιμέναμε στη σειρά για να παίξουμε μονάκι· κι όμως, αυτή η αναμονή ήταν κομμάτι της μαγείας. Καθόσουν στο πεζούλι με την μπάλα αγκαλιά, έβλεπες τους άλλους να παίζουν και ανυπομονούσες να μπεις κι εσύ στο γήπεδο. Σήμερα, όμως, τα γήπεδα είναι άδεια. Η σιωπή τους είναι εκκωφαντική: το παιχνίδι χάνεται, μαζί με τη ζωντάνια των παιδικών χρόνων.

Η απουσία των παιδιών από τους χώρους άθλησης δεν αφορά μόνο το άθλημα. Χάνεται μια καθημερινή συνήθεια που διδάσκει συνεργασία, πειθαρχία, υπομονή και πάθος. Τα γήπεδα ήταν πάντα χώροι όπου γεννιούνταν φιλίες, ανακαλύπτονταν ταλέντα και καλλιεργούνταν η αγάπη για τον αθλητισμό. Κάθε παιδί που έπαιζε μπάσκετ μάθαινε να σέβεται τον αντίπαλο και να αντιμετωπίζει νίκες και ήττες με ωριμότητα.

Η εικόνα των άδειων γηπέδων ανησυχεί. Δεν χάνεται μόνο το παιχνίδι, αλλά και η κοινωνική ζωή των παιδιών, η δημιουργική τους απασχόληση και η φυσική τους υγεία. Σε μια εποχή που οι οθόνες κλέβουν όλο και περισσότερο χρόνο, η απουσία του αθλητισμού αφήνει κενά που δύσκολα γεμίζουν.

Ίσως ήρθε η ώρα να ξαναγεμίσουμε τα γήπεδα. Να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να τρέξουν, να γελάσουν, να ιδρώσουν και να ανακαλύψουν ξανά τη χαρά του παιχνιδιού. Γιατί η στήριξη στον αθλητισμό δεν είναι μόνο επένδυση σε ένα άθλημα· είναι επένδυση στη νεολαία, στη δημιουργικότητα και στην υγεία τους.

Τα γήπεδα περιμένουν. Περιμένουν τις μπάλες να ξαναχτυπήσουν δυνατά στο τσιμέντο, τις φωνές να γεμίσουν τον αέρα, τα παιδιά να τσακώνονται ποιος θα παίξει πρώτος. Ας μην αφήσουμε τον παλμό του μπάσκετ να χαθεί από τις γειτονιές μας. Και μαζί τους περιμένει μια ολόκληρη γενιά που δικαιούται να μεγαλώσει με την ίδια χαρά και ελευθερία που μεγαλώσαμε κι εμείς.