Ήταν το 2011.

 Κάποτε, όχι πριν πολλά χρόνια…

Ήταν το 2011.

Τα παιδιά μου στέλναν, coach: «Έτοιμοι για προπόνηση;»

Και έξω έξι βαθμοί Κελσίου.

Κι εγώ τους έλεγα: «Ε και τι έγινε;»

Ντυθείτε ζεστά, βγείτε έξω, πάρτε ανάσα και γίνετε πιο δυνατοί!

Τότε τα παιδιά έβγαιναν στο γήπεδο όπως ήταν· χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς φόβο, χωρίς «κι αν…».

Κρύο, ομίχλη, ψιλόβροχο — τίποτα δεν τα σταματούσε.

Με μια μπάλα στα χέρια και μια σπίθα στα μάτια, έτρεχαν, γελούσαν, πάλευαν. Και γύρω τους, οι γονείς χαμογελούσαν. Γιατί έβλεπαν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν μέσα στις δυσκολίες, να δυναμώνουν μέσα στις συνθήκες, να χτίζουν χαρακτήρα εκεί, στο ανοιχτό γήπεδο.

Ήταν στιγμές αληθινές.

Στιγμές που άφηναν σημάδι.

Στιγμές που μάθαιναν τα παιδιά να μην φοβούνται ούτε το κρύο, ούτε τη ζωή.

Να γίνονται πιο δυνατά, πιο υγιή, να γεμίζουν τα πνευμόνια τους με οξυγόνο, με φρέσκο αέρα.

Κι όμως σήμερα…

Ακούμε συχνά:

«Μην παίξουν έξω Νοέμβρη μήνα… θα αρρωστήσουν».

«Καλύτερα να μείνουν σπίτι να παίξουνε»…

Κι έτσι, πέρα από το κρύο και τις καιρικές συνθήκες, προστίθεται μια ακόμα αόρατη παγίδα: η υπερπροστασία.

Η υπερβολική πίεση με σχολικές και εξωσχολικές υποχρεώσεις.

Η απουσία ελεύθερου παιχνιδιού και αυθορμητισμού.

Και όλα αυτά κάνουν τα παιδιά πιο αγέλαστα, πιο στρεσαρισμένα, πιο απομακρυσμένα από την ουσία του να είσαι παιδί.

Και μέσα μου έρχονται αυτές οι εικόνες. Αυτά τα πρόσωπα μέσα στην ομίχλη, εκείνες οι φωνές, εκείνα τα παγωμένα χέρια που όμως κρατούσαν τη μπάλα σαν θησαυρό. Παιδιά που γύριζαν σπίτι κουρασμένα, αλλά γεμάτα — πιο δυνατά στο σώμα και πιο ήρεμα στην ψυχή.

Γιατί η προπόνηση τότε δεν ήταν απλώς άσκηση.

Ήταν μάθημα ζωής.

Ήταν η απόδειξη ότι η δύναμη δεν χτίζεται στη ζεστασιά, αλλά στον αέρα που τσούζει.

Ότι η παρέα δεν χρειάζεται τέλειες συνθήκες, μόνο καρδιά.

Ότι τα παιδιά έχουν μέσα τους πολύ περισσότερο απ’ όσο τους επιτρέπουμε να δείξουν.

Η φωτογραφία δεν είναι απλώς ανάμνηση.

Είναι υπενθύμιση.

Ότι οι στιγμές που σε μεγαλώνουν… δεν γράφονται σε κλειστές αίθουσες.

Γράφονται έξω, στο γήπεδο, στην ομίχλη, στο κρύο, στην προσπάθεια.

Ας αφήσουμε τα παιδιά να ζήσουν.

Να τρέξουν, να λερωθούν, να παλέψουν, να δυναμώσουν.

Να ξαναβρούν την ελευθερία που κάποτε είχαμε δεδομένη.

Γιατί αυτές οι εικόνες, αυτές οι στιγμές, είναι οι παιδικές αναμνήσεις που μένουν για πάντα.

Και χτίζουν ανθρώπους — όχι απλώς αθλητές.

Tsadaris Kostas Coach