Οι Γονείς και η Παγίδα του «Δικού τους Ονείρου» στον Αθλητισμό

Ο αθλητισμός είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο διαμόρφωσης χαρακτήρα, διδάσκοντας πειθαρχία, υπομονή και ομαδικό πνεύμα. Ωστόσο, όταν οι γονείς επενδύουν υπερβολικά συναισθηματικά στα αθλητικά επιτεύγματα των παιδιών τους, συχνά τα επιβαρύνουν με προσδοκίες που δεν είναι δικές τους.

Tsadaris Kostas academy coach 

Το Φαινόμενο της «Μεταφοράς Ονείρων»

Πολλοί γονείς βλέπουν τα παιδιά τους ως μια ευκαιρία να ζήσουν τα όνειρα που δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν οι ίδιοι. Αντί να αφήσουν το παιδί να εξερευνήσει ελεύθερα τον αθλητισμό, του επιβάλλουν έναν στόχο – πρωταθλητισμό, υποτροφίες, καριέρα – χωρίς να λαμβάνουν υπόψη αν το ίδιο το παιδί το θέλει. Αυτό οδηγεί σε ένταση, άγχος και, πολλές φορές, αποστροφή προς το ίδιο το άθλημα.

Η Ανταγωνιστικότητα και η Έλλειψη Απόλαυσης

Όταν ο γονέας αντιμετωπίζει κάθε προπόνηση και κάθε αγώνα σαν «μάχη» που πρέπει να κερδηθεί, το παιδί αρχίζει να βιώνει τον αθλητισμό σαν υποχρέωση και όχι σαν χαρά. Η εμμονή με τη νίκη και η συνεχής σύγκριση με άλλους αθλητές μπορεί να απομακρύνει το παιδί από τον πραγματικό σκοπό του αθλητισμού: τη διασκέδαση, την εξέλιξη και την υγιή άμιλλα.

Οι «Προπονητές της Κερκίδας»

Μια συχνή εικόνα στα γήπεδα είναι οι γονείς που φωνάζουν οδηγίες από τις κερκίδες, αμφισβητούν τον προπονητή ή μαλώνουν το παιδί τους για τις επιδόσεις του. Αυτό δημιουργεί σύγχυση, μειώνει την αυτοπεποίθηση του παιδιού και το κάνει να αισθάνεται ότι παίζει για να ικανοποιήσει τους γονείς του και όχι για τον εαυτό του.

Η Σωστή Υποστήριξη

Ο ρόλος του γονέα στον αθλητισμό πρέπει να είναι υποστηρικτικός, όχι πιεστικός. Ενθάρρυνση, επιβράβευση της προσπάθειας και αποδοχή των αποτυχιών είναι απαραίτητα για να χτίσει το παιδί αυτοπεποίθηση και αγάπη για το άθλημα. Οι γονείς πρέπει να είναι εκεί για να παρέχουν συναισθηματική στήριξη, αλλά και να ξέρουν πότε να κάνουν ένα βήμα πίσω, αφήνοντας το παιδί να ανακαλύψει μόνο του τα όριά του.

Συμπέρασμα

Ο αθλητισμός πρέπει να είναι ένα ταξίδι για τα παιδιά, όχι για τους γονείς τους. Όταν τους δοθεί ο χώρος να απολαύσουν το παιχνίδι, να εξελιχθούν και να μάθουν από τις εμπειρίες τους, θα αποκτήσουν δεξιότητες και αξίες που θα τους ακολουθούν σε όλη τους τη ζωή. Οι γονείς που πραγματικά θέλουν το καλό του παιδιού τους, πρέπει να είναι συνοδοιπόροι στο ταξίδι αυτό – όχι οδηγοί.